Imigracioni: ekstremizmat kundërshtarë të së djathtës dhe të majtës

Mënyra se si demokracitë tona e trajtojnë problemin e imigracionit, në Evropë dhe Shtetet e Bashkuara, është e turpshme, një përzierje abstraksioni dhe instrumentalizimi. Abstraksion sipërfaqësor nga ana e së Majtës, instrumentalizim i përçmuar nga ana e së Djathtës. Të dyja këto dy pozicione janë bërë më ekstreme me kalimin e viteve, në avantazh të së Djathtës që e ka bërë këtë çështje kalin e saj kryesor të betejës, duke mbledhur një konsensus të madh që shpesh përdoret për të kufizuar hapësirat e lirisë. Pse ndodhi kjo?

Fenomeni i migrimit ka ekzistuar gjithmonë në histori. Midis viteve 1850 dhe 1914, afërsisht 50 milionë evropianë u zhvendosën në Shtetet e Bashkuara, Amerikën Latine, Australi dhe Zelandën e Re. Dhe shumë prej këtyre njerëzve kontribuan në rritjen ekonomike të këtyre vendeve.

Sot, migrimi bëhet më i lehtë me anë të mjeteve të transportit dhe nga vëmendja e vendeve demokratike ndaj të drejtave të personave të persekutuar. Përveç migrantëve që kërkojnë punë, ka afërsisht 22.5 milionë refugjatë, që ikin nga lufta dhe persekutimi, përfshirë azilkërkuesit.

Të mirëpresësh të gjithë është e pamundur, t'i refuzosh të gjithë është e padrejtë dhe vetëshkatërruese.

E majta po rezulton të jetë sipërfaqësore dhe e pandjeshme: nuk e shqyrton këtë problem me qartësi, i dorëzohet deklaratave gjenerike, nuk i sheh ose nuk dëshiron t’i shohë pasojat e imigracionit të pakontrolluar pa integrim adekuat dhe kështu nuk i merr parasysh reagimet e njerëzve të zakonshëm që janë të shqetësuar mbi të gjitha për sigurinë. 

E djathta i hedh benzinë zjarrit të shqetësimeve racionale dhe joracionale të qytetarëve, luan me frikën ndaj atyre që janë të ndryshëm dhe perceptohen si kërcënim për vendet e tyre të punës, identitetin dhe sigurinë e tyre.

Në vend që të gjejnë së bashku një zgjidhje të arsyeshme për një problem kompleks, e Djathta dhe e Majta spekulojnë dhe ekzagjerojnë qëndrimet e tyre. 

Megjithatë, paradoksi i imigracionit është se vendet perëndimore kanë shumë nevojë për të për të mbajtur në punë ekonomitë e tyre. Po lindin gjithnjë e më pak fëmijë, numri i të moshuarve që kanë nevojë për ndihmë shtëpiake po rritet, shumë vende pune po refuzohen nga qytetarët e ekonomive të zhvilluara. Deri në vitin 2050, Evropës do t'i mungojnë 35 milionë njerëz në moshë pune…

Në kuptimin e ngushtë të fjalës, të parët që duan emigrantë duhet të jenë pikërisht ato vende që i frikësohen atyre. Këto shtete duhet të vendosin se sa emigrantë që kërkojnë punë u nevojiten duke shkuar t'i marrin në vendet e tyre të origjinës dhe duke rënë dakord të strehojnë një pjesë të refugjatëve që do të futen në botën prodhuese, për të cilat duhet të krijohen qendra të posaçme pritjeje me një shpërndarje të barabartë që do të vendoset në OKB.

Për migrantët ekonomikë, për shembull, Evropa mund të krijojë qendra në vendet kryesore të origjinës për të mbledhur kërkesat e atyre që duan të vijnë, të jetojnë dhe të punojnë në Evropë, duke planifikuar flukse ligjore dhe duke shtypur trafikimin e qenieve njerëzore me të gjitha mjetet. Një operacion që, nëse koordinohet dhe menaxhohet mirë, do të ketë kosto ekonomike, sociale dhe njerëzore dukshëm më të ulëta se ato të menaxhimit të ngatërruar të emigracionit të paligjshëm.

Nëse ky mekanizëm do të ishte i hartuar mirë, do të ishte e mundur të refuzoheshin të gjithë migrantët që zgjedhin rrugën e parregullt.

Ajo që po ndodh në Shtetet e Bashkuara është demonstrimi më emblematik i ekstremeve të kundërta në çështjen e imigracionit.

Nga njëra anë, demokratët që qeverisin qytetet dhe shtetet, nuk merren me rregullimin dhe menaxhimin e imigracionit të paligjshëm dhe janë tolerantë edhe ndaj sjelljes së paligjshme nga pakicat imigrante. Nga ana tjetër, brutaliteti me të cilin Trump e instrumentalizon problemin duke u përpjekur ta përdorë atë për të forcuar autoritarizmin e tij. 

Në SHBA jetojnë 12 milionë emigrantë të paligjshëm. Pothuajse të gjithë punojnë dhe janë të integruar. Dhe nuk ia vjedhin punën askujt. Është e vërtetë që ata nuk janë të dashur nga emigrantët e rregullt. Por ata janë këtu tani dhe janë të dobishëm për ekonominë amerikane.

Trump shpall se dëshiron t’i deportojë të gjithë, duke e ditur se është teknikisht e pamundur dhe se kjo do të mbyllte mijëra kompani. Por atij nuk i intereson adresimi i problemit, por vetëm nxitja e urrejtjes sociale, për të legjitimuar autoritarizmin e tij. Kështu, të gjithë migrantët e parregullt përshkruhen si kokëfortë dhe të rrezikshëm, dhe jo vetëm disa pakica të vogla, ato ndaj të cilave demokratët tregojnë tolerancë të papërgjegjshme.