"Erasmus në Gaza": Tragjedia e parë nga një mjek i ri. Intervistë me Riccardo Corradini.

Më 2 tetor 2025, mijëra profesionistë të kujdesit shëndetësor në mbi 220 spitale italiane do të përkujtojnë 1,677 kolegët e vrarë në Gaza përmes flash mob-it "Drita mbi Palestinën". Riccardo Corradini na sjell një dëshmi unike, të shndërruar më vonë në një film, të një bote që po shkatërrohet para syve të të gjithëve.

Nga Rosalba Panzieri

Në një moment historik të shënuar nga një krizë e thellë humanitare dhe vlerash, nisma "Drita mbi Palestinën: 100 spitale për Gazën" hedh dritë mbi tragjedinë e vazhdueshme dhe fuqinë e solidaritetit. Promovuar nga rrjetet #Agjërimi në Gaza dhe Punëtorët e Shëndetësisë për GazënKy mobilizim bazë është bërë protesta më e madhe e përhapur ndonjëherë në Itali që nga fillimi i sulmit izraelit në Gaza, duke përfshirë edhe qytete jashtë vendit si Lisbona dhe Santarémi. 1,677 punonjësit e kujdesit shëndetësor të vrarë në Gaza do të përkujtohen midis tetorit 2023 dhe 2 shtatorit 2025, përmes një leximi stafete të emrave të tyre. Ja lista e spitaleve pjesëmarrëse:

https://www.digiunogaza.it/wp-content/uploads/2025/09/ELENCO-OSPEDALI-aggiornamento-30-Settembre-ore-18.pdf

Në zemër të kësaj vale indinjate dhe angazhimi qytetar është dëshmia e Riccardo Corradini, një rezident mjekësor italian që e përjetoi Gazën nga afër, falë një përvoje unike dhe të guximshme Erasmus. Fjalët e tij zbulojnë jo vetëm vështirësitë e përditshme të atyre që punojnë në një kontekst lufte, por edhe qëndrueshmërinë, dinjitetin, humanizmin dhe vëllazërinë që durojnë bombat. Ne e intervistuam atë në shfaqjen e filmit "Erasmus në Gaza” dokumentar në të cilin ai është protagonist, me regji nga Chiara Avesani dhe Matteo Delbò.

Pse zgjodhët të ndiqnit një program Erasmus në Gaza?

Ka dy arsye kryesore që më shtynë të ndërmarr programin Erasmus në Gaza. Së pari, gjithmonë kam dashur të bëhem kirurg lufte, kirurg urgjence dhe mundësia për të mësuar nga afër se si kryhet në të vërtetë kirurgjia e urgjencës në kushtet sfiduese të Rripit të Gazës ishte një mundësi e paharrueshme. Arsyeja e dytë, po aq e rëndësishme, është dëshira për t'u bërë pjesë e një mozaiku më të madh dhe më kompleks sesa i ashtuquajturi diplomacisë kulturore. Prandaj, nëpërmjet bashkëpunimit me organizatat joqeveritare, doja të kontribuoja në një projekt që do të zëvendësonte dhe mbushte boshllëqet e diplomacisë tradicionale. Qëllimi është të përpiqemi të ndërtojmë, nëpërmjet kulturës, ndarjes së njohurive dhe të menduarit kritik, një urë që i bashkon njerëzit, jo një mur që i ndan ata. Projekti Erasmus sigurisht që përshtatet në mënyrë të përkryer në këtë diplomaci kulturore, duke u lejuar njerëzve, studentëve nga e gjithë bota, të takohen, të shkëmbejnë ide dhe të gjejnë terren të përbashkët, por edhe dallime. Duke njohur njëri-tjetrin, mund të arrijmë t'i vlerësojmë këto dallime, duke i parë ato si një forcë, jo si një dobësi. 

Cilat ishin zbulimet më të rëndësishme të kësaj përvoje?

Pati shumë zbulime të rëndësishme. E ngulita fort brenda meje idenë se doja të bëhesha kirurg. Pata mundësinë të përjetoja nga afër atë që miliona njerëz në Rripin e Gazës përjetojnë çdo ditë. Fatkeqësisht, pata përvojë të drejtpërdrejtë të bombardimeve, dhe ishte e tmerrshme, megjithëse për fat të mirë ato ishin sporadike ndërsa isha atje. Megjithatë, ato më dhanë një kuptim të vogël të terrorit që populli palestinez detyrohet të durojë çdo ditë dhe vështirësive me të cilat përballet. Zbulova një botë që, para 7 tetorit, shpesh portretizohej si një realitet gri dhe i pashpresë, por kjo nuk është e vërtetë. Njerëzit në Rripin e Gazës duan të jetojnë, duan të bëjnë një jetë dinjitoze dhe të lumtur. Ata përjetojnë të gjitha gëzimet dhe frikërat që përjetojmë ne, kështu që nuk ka ndryshim në këtë drejtim; edhe ky ishte një zbulim. Si të gjithë të tjerët, ata shijonin të dilnin së bashku në mbrëmje, të shkonin në plazh, të darkonin së bashku dhe të kalonin mirë. Si çdo person. Si çdo qenie njerëzore. Zbulimi, pra, ishte të gjeja veten të ngjashëm, në çdo mënyrë, me një popull që duket shumë larg nesh, të paktën për sa i përket rrëfimit ndaj të cilit jemi të detyruar t'i nënshtrohemi. 

Çfarë do të thotë për ju, si mjek dhe si qenie njerëzore, të jeni dëshmitarë të mizorive që po ndodhin aktualisht në Gaza?

Siç tha dikur një koleg i mençur me të cilin punova në Afganistan, ne mund të përballojmë luksin e dëshpërimit. Si qenie njerëzore, ndjenja e pafuqisë që na kaplon është çarmatosëse. Brutaliteti me të cilin përballemi, duke parë atë që ndodh çdo ditë në Rripin e Gazës dhe duke qenë të pafuqishëm për të bërë diçka në lidhje me të. Një ndjenjë e ngjashme më trondit profesionalisht, sepse ideja e të qenit mjek dhe të qenit i paaftë të bësh asgjë për të ndihmuar situatën është frustruese. Në Rripin e Gazës, nuk mund të hysh si punonjës shëndetësor përveçse përmes disa OJQ-ve, të cilave qartësisht u mungojnë mjetet për të garantuar aksesin te njerëzit, mjekët dhe punonjësit e kujdesit shëndetësor që i nevojiten popullsisë civile. Mungesa e kujdesit shëndetësor ka qenë e dukshme që nga javët e para të pushtimit të Rripit të Gazës. Kjo është qartë një barrë për ne mjekët. Por nuk duhet ta humbasim kurrë fokusin tonë terapeutik. Njerëzit nuk vdesin "vetëm" nga bombat, ata vdesin edhe sepse u mungon mundësia për të kërkuar trajtim, sepse ka mungesë të ambienteve dhe mungesë të personelit të kujdesit shëndetësor. Kam lajme nga kolegët e mi në Gaza se më shumë se 1,600 punonjës shëndetësorë janë vrarë gjatë kryerjes së detyrave të tyre, ndërsa mbanin betimin e vjetër që kishin bërë. Dhe kjo është bërë tragjikisht rutinë, në kuptimin që është legjitimuar në sytë e opinionit publik dhe qeverive bashkëpunëtore. Kjo mundësi për të shkuar përtej ligjit ndërkombëtar duke synuar punonjësit e shëndetësisë dhe spitalet, në shkelje të Konventës së Gjenevës, është e neveritshme. Ky është një lajm dekurajues, i cili vazhdon të vijë nga kolegët në Gaza, sepse, pavarësisht nevojës për të ndërhyrë, pavarësisht situatës katastrofike, ata e gjejnë veten pa mjetet për ta bërë këtë. Pikërisht sepse, përveç faktit që punonjësit e shëndetësisë po vriten, ata që mbijetojnë nuk kanë mjetet për të ofruar kujdes. Ilaçet, fashot, instrumentet kirurgjikale dhe instrumentet e sterilizimit nuk janë më në dispozicion. Kolegët më tregojnë për garza të përdorura gjatë operacioneve, të lara dhe të rilara derisa të humbasin formën e tyre. Ne duhet t'i përdorim ato, duke e ditur se ato sigurisht nuk janë funksionale nga një këndvështrim operacional dhe se ato gjithashtu paraqesin një rrezik nga një këndvështrim infektiv. 

Çfarë qëllimi i vendosët vetes me dokumentarin “Erasmus në Gaza”?

Dokumentari kapi me saktësi udhëtimin tim në Gaza dhe rrëfeu ndjenjat dhe frikërat e mia. Por mbi të gjitha, personazhet që pata fatin të takoja. Mesazhi që dua t'u përcjell njerëzve është se, në fund të fundit, ne jemi të gjithë qenie njerëzore. Ne jemi të gjithë qenie njerëzore, me pikat tona të forta, të metat tona, frikërat tona, gëzimet tona. Dhe nuk ka askush, askush, askush, e përsëris këtë tre herë, duke e nënvizuar, asnjë arsye në botë që mund të legjitimojë gjenocidin e vazhdueshëm. Njerëzit kanë të drejtë të jenë të lirë dhe të vetëvendosin. Populli palestinez ka demonstruar, për tetëdhjetë vjet tani, një aftësi për rezistencë dhe qëndrueshmëri që të gjithë duhet të aspirojmë ta kemi.