Duke perifrazuar Antonio Gramscin, mund të themi se Perëndimi i përballon sfidat e këtij shekulli me optimizmin e arsyes dhe pesimizmin e vullnetit. Në vend të kësaj, do të ishte e nevojshme të bëhej e kundërta.
Optimizmi i arsyes është një mjet psikologjik që na bën të besojmë se jemi gjithmonë më të mirët, më të fortët, të pamposhturit, sepse të dhënat për PBB-në, për armatimet, për zhvillimin teknologjik na vendosin ende në vendin e parë. Ky optimizëm është i dëmshëm dhe i rremë. Është vetë-ngushëlluese. Na e turbullon mendjen. Nuk na lejon të shohim realitetin në fytyrë. E cila është shumë e ndryshme. Dhe kjo na bën të shkojmë drejt pesimizmit të vullnetit: që do të thotë të mos luftojmë armiqtë e Perëndimit, por të pajtohemi me ta, duke mashtruar veten se do të respektohen pakte pak a shumë të çnderuara. Historia nuk na ka mësuar asgjë.
24 vite gabime tragjike. Dhurata për Kinën
Gjatë 24 viteve të fundit ne kemi bërë gjithçka për të dëmtuar veten.
Ne i dhamë Kinës akses në tregje, duke i dhënë gjithashtu njohuritë e kompanive tona më të mira, të cilat na kishin kushtuar dekada investime dhe kërkime. Në këmbim të çfarë? Të një kursimi kalimtar në kostot e punës së kompanive tona që janë zhvendosur, të rritjes globale të nxitur nga kërkesa kineze dhe të sigurisë së pabazë se "kapitalizmi komunist" do të minonte fuqinë e regjimit të hekurt të Pekinit në rrënjët e tij.
Sot kemi një Kinë që së shpejti do të kalojë Shtetet e Bashkuara në PBB, e cila ka kompani të avancuara në sektorët strategjikë të energjisë së gjelbër, e cila ka vënë në qoshe lëndët e para të nevojshme për të ardhmen teknologjike, e cila kërcënon Tajvanin çdo ditë, gjë që komoditeti i tij në detet që e rrethojnë, që zë ishuj që nuk i përkasin, që mbështet Rusinë në luftën më të rëndë që po zhvillohet në tokën evropiane dhe mbyll të dy sytë para armëve koreane që kalojnë nëpër pjesët e saj në rrugën drejt Rusisë. Një Kinë që ka forcuar, në vend që ka dobësuar, kontrollin e saj më shtypës ndonjëherë mbi popullin e saj. Një kryevepër e vetëdëmtimit. Ne nuk i pranojmë gabimet tona, nuk mësojmë prej tyre, po vrapojmë për mbulesë një nga një shkëputje Dhe përqeshur. Por ne nuk kemi krijuar një partner, jo një konkurrent besnik, por një armik që po bëhet më i fortë se ne.
Koncesionet ndaj Rusisë
Po Rusia? Ne mbyllëm sytë kur Putini pushtoi Çeçeninë me një luftë të egër të paparë, kur pushtoi Abkhazinë dhe Osetinë e Jugut, duke vënë nën tutelë edhe qeverinë e Gjeorgjisë. Para tij, vetë Jelcin kishte dërguar trupa ruse në rajonin moldav të Transnistria, rajonin e Kaukazit të Ingushetisë, Taxhikistanit dhe Dagestanit. Toka larg nesh? Tashmë. Por kur Putin mori Krimenë, a u zgjua dikush? Këmbanat e alarmit nuk ranë as atëherë. Pastaj erdhi agresioni kundër Ukrainës...Dhe për dy vjet ne kemi diskutuar ende nëse dhe si ta ndihmojmë Kievin, pak nga pak, me çfarë kufijsh, me çfarë masash paraprake. Dhe nuk ka mbaruar. Putini e kuptoi në mënyrë të përkryer se Perëndimi është i ndrojtur, është i përçarë, se disa parti në demokracitë e tij janë në shitje dhe ai sillet në përputhje me rrethanat. Vetë gjermanët, me kujtime të shkurtra, për vite të tëra mashtruan veten se gazi i lirë ishte i mjaftueshëm për t'u ndjerë si fqinjët e mirë të Rusisë: laku po u shtrëngohej rreth qafës dhe në Berlin as zonja Merkel nuk e kuptonte.
Strategjitë konverguese të Moskës dhe Pekinit
As Xi dhe as Putin nuk janë njerëz naivë që improvizojnë. Ata kanë një strategji të saktë. Vetëm i qartë dhe i vendosur. Edhe pse nuk e duan dhe nuk e respektojnë njëri-tjetrin, rusët dhe kinezët kanë një objektiv të përbashkët: të sulmojnë Perëndimin në të gjitha frontet, ta dobësojnë atë, të zënë vendin e tij jo vetëm në gjeopolitikë, por edhe duke ndotur jetën e demokracive të tyre. Ata e bëjnë këtë sa herë që kemi zgjedhje, me sulme kibernetike, me propagandë të paguar, me shpërndarje shkencore dhe efikase të lajmeve të rreme për të diskredituar kundërshtarët e tyre, duke përdorur rrjetet sociale për të ndotur mendjet e brezave tanë të rinj dhe madje duke pushtuar disa simpati të interesuara nga disa Krerët e shteteve perëndimore, të cilët në vend që të merren me ta nën tavolinë, duhet të shmangin sjelljen si tradhtarë.
Hapësirë e lirë në boshtin e së keqes
Ndërkohë ne kemi parë përhapjen e rusëve dhe kinezëve në Afrikë, kemi lejuar të rriten kapacitetet bërthamore të Iranit, kemi lejuar ajatollahët të zgjerojnë ndikimin e tyre në Lindjen e Mesme, gjithashtu falë çmendurisë së luftës së dytë në Irak, e cila fshiu të vetmin bastion që mund të mbante regjimin e Teheranit. Sa për Korenë e Veriut, le të nxjerrim një vello të dhimbshme mbi budallenjtë poshtërues të përpjekjeve të dështuara për ta bërë të arsyeshëm një person si Kim Jong-un...
Vetëshkatërrimi sistematik i Perëndimit
A mund të jemi të lumtur me gjithë këtë vetëshkatërrim sistematik të Perëndimit? Ne kemi gëzuar lirinë, demokracinë dhe mirëqenien për 70 vjet dhe po u lëmë fëmijëve dhe nipërve tanë një botë të destinuar t'i nënshtrohen totalitarizmit, regjimeve më gjakatare dhe më intolerante që kërcënojnë të na marrin atë që kanë vdekur miliona qytetarë tanë. për gjatë Luftës së Dytë Botërore.
Shkoni në kundërsulm
Ose, ndoshta, nuk ka ardhur koha për të nisur një kundërsulm, pa nëse ose por, në të gjitha terrenet, nga ekonomia, tregtia, teknologjia, armatimet, duke lënë mënjanë xhelozitë dhe mosbesimin budalla mes Amerikës dhe Evropës dhe rikrijimin e një bashkimi front i vendosur për të ndryshuar rrjedhën e historisë së 24 viteve të fundit?
Ka nevojë për një optimizëm të madh të vullnetit duke qenë se realizmi i arsyes do të na çonte në pesimizëm. Mos i nënvlerësojmë kundërshtarët tanë, ata janë të mirë, të aftë dhe çdo gjë tjetër veç naive. Le të mos gënjehemi nga sirenat e pacifistëve që mashtrojnë veten, të paktë në mirëbesim, më të paktë me ide të ngatërruara dhe akoma më të shumtë bashkëpunëtorë të armiqve tanë, se mjafton një degë ulliri për të bërë pëllumbat të fluturojnë në një qiell të mbushur me sorra.
*Botuar në Diskutimi
Italian 
Albanian 
English