Është një moment potencialisht “magjik” për vendin tonë në politikën ndërkombëtare. Në Romë, qeveria është vendosur në shalë, pavarësisht ankesave të shpeshta të brendshme. Ministritë e prekura nga dorëheqjet e dhëna apo që do të vijnë, janë margjinale dhe nuk duket të ketë ndonjë riorganizim në horizont që mund të vërë në dyshim ekuilibrin delikat në qendër të djathtë. Në vend të kësaj, në Paris dhe Berlin ka një krizë të thellë, jo vetëm ekonomike, por edhe institucionale. Franca dhe Gjermania kërkojnë mazhoranca të vështira dhe atë stabilitet politik për të cilin janë mburrur gjithmonë në krahasim me ardhjet dhe largimet e qeverive në Itali.
Më tej, kryeministri, me një aftësi objektive që duhet njohur, ka arritur të krijojë marrëdhënie të shkëlqyera personale me Musk dhe nëpërmjet tij edhe me Trump, pasi ka mbështetur besnikërisht të gjitha zgjedhjet e bëra nga Biden.
Meloni sot ka shumë letra në dorë që mund t'i luajë në tabelën ndërkombëtare të shahut dhe veçanërisht në Evropë. Por nuk do të jetë e lehtë për të që të zgjedhë rrugën e duhur.
Trump nuk e pëlqen Evropën dhe dëshiron shpërbërjen e saj, pak a shumë si Putin. Prandaj, Meloni do të jetë nën presion nga Uashingtoni që të mos pengojë lojën e mjerueshme të Trump. Në këmbim, Italisë do t'i ofrohet trajtim preferencial në luftën tregtare që do të prekë Kontinentin e Vjetër.
Këtyre presioneve amerikane do t'u shtohen edhe ato që vijnë nga shpirtrat e ndryshëm të së djathtës që në Evropë po përparon pak kudo dhe që sheh te Meloni liderin më autoritar.
Të dy presionet, ai amerikan dhe ai i së djathtës europiane, shkojnë kundër forcimit të Bashkimit Europian dhe në drejtim sovranist.
Çfarë do të bëjë kryeministri ynë? Pas vitesh armiqësie të hapur ndaj Evropës, euros dhe polemikave të vazhdueshme kundër Brukselit, që nga shtatori 2022, Meloni kishte ndryshuar melodinë e saj, madje kishte arritur të bënte disa herë mikun e saj besnik Orban të shihte arsyen. Por tani? A do ta përdorë fuqinë e saj negociuese për të vepruar si një mente dhe për të zbutur forcat centrifugale dhe shkatërruese kundër Evropës? Ose ai do ta lërë veten të ndikohet nga Donaldelonizmi (ose Trumpmuskizmi) dhe do të veprojë si një levë për të minuar ekuilibrin evropian të fuqisë, duke shkaktuar një kthim të frikshëm prapa që do të dobësonte Bashkimin pikërisht në momentin kur balanca e fuqive në një botë të shkatërruar po ripërcaktohet?
Opozita duhet të nisë menjëherë një përballje serioze dhe josektare me mazhorancën në Parlament dhe në debatin publik. Bëhet fjalë për identifikimin e një trajektoreje që shfrytëzon fuqinë negociuese të qeverisë sonë për t'i dhënë një rol më të fortë politik Evropës me Italinë në një pozicion drejtues në një sezon të ri të BE-së. Siç do të kishte dashur Alcide De Gasperi
Italian 
Albanian 
English